..................................ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ

_____________________________________________________________________________________________________________

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη......... Νίκος Μπελογιάννης

__________________________________________________________________________________________________________________________________________

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ** *

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Ήρωες ~ (Αντάρτικα, Θ. Μικρούτσικος)





Τα τραγούδια μιας εποχής. Η Αντίσταση, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του Ελληνικού λαού, για να απαλλαγεί από την τυραννική Γερμανική κατοχή, να επιβιώσει παρά τις κακουχίες. Οι μάχες στα βουνά, η "μάχη της σοδειάς", η αφόρητη πείνα! Ίσως οι καλύτερες εκτελέσεις αυτών των τραγουδιών να είναι αυτές. Έγιναν με την ενορχήστρωση του Θάνου Μικρούτσικου και τη συμμετοχή της Μαρίας Δημητριάδη, της Αφροδίτης Μάνου και μικρής χορωδίας.
----------------------------------------­----------------------------------------­­----------------
Διασκευή, Ενορχήστρωση & Διεύθυνση Ορχήστρας: Θάνος Μικρούτσικος
Μουσική: Samuil Pokrass (1897--1939). Ρώσικο εμβατήριο που γράφτηκε το 1920, κατά τη διάρκεια του Ρωσικού εμφυλίου πολέμου και αποτελούσε το εμβατήριο μάχης του Κόκκινου στρατού. (Белая армия черный барон-White army black baron ή The Red Army is the Strongest)
Στίχοι: Άγνωστο
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη, Αφροδίτη Μάνου & Χορωδία
Δίσκος: Τα Αντάρτικα ~ 1981, Lyra, Cd 3341
----------------------------------------­----------------------------------------­­----------------
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά
πέσανε πάνω στην εργατιά.
Άγρια κράζουν για αίμα διψούν,
τον Δημητρόφ στην κρεμάλα να δουν.

Τον Ντάνεφ και Ποπόφ, τον Τέλμαν κι άλλους
αντιφασίστες αρχηγούς,
και στην Καντόνα χιλιάδες σφάζουν
προλεταρίους ηρωικούς.

Γίγας στους γίγαντες ο Δημητρόφ.
Βράχος γρανίτης στέκει ορθός.
Τους δικαστές του χτυπάει σκληρά.
Τους ξεσκεπάζει τους ποδοπατά.

Και μπρος στο θάνατο και στην κρεμάλα
έδειξες σ' όλους Δημητρόφ
τους προλετάριους της οικουμένης,
τον δρόμο για τον λυτρωμό.

Ήρωες τέτοιοι μπορούν μοναχά
να βγούνε μέσα απ' την εργατιά.
Δοκιμασμένος στην μάχη σκληρά,
κρατάς εσύ την σημαία ψηλά.

Της 3ης Διεθνούς του Λένιν Στάλιν
κι έδειξες σ' όλους τους λαούς
πως να παλεύουν, πως να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Με τον θάνατό του ο Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της Ελληνικής Αριστεράς.


Ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο» Νίκος Μπελογιάννης (1915-1952)

Ο Νίκος Μπελογιάννης,  Έλληνας αγωνιστής της αντίστασης κατά των Γερμανών και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, εκτελέστηκε το 1952 ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπείας. Η δίκη και η εκτέλεσή του έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις, ενώ έμειναν στην ιστορία ως παράδειγμα υπερβολικής σκληρότητας των μετεμφυλιοπολεμικών αντικομμουνιστικών διώξεων…



Η ζωή του

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Το 1941 παραδόθηκε στις γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με άλλους αριστερούς κρατουμένους.
Το 1943 κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη.
Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ήταν Πολιτικός Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού και μετά την ήττα ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα το 1949.



Η σύλληψη και η δίκη του

Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε κρυφά στην Ελλάδα με σκοπό να ξαναφτιάξει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις πολλών στελεχών του και από το φόβο. Στις 20 Δεκεμβρίου 1950 συνελήφθη και δικάστηκε με βάση το Ν. 509/1947, που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το ΚΚΕ και το είχε κηρύξει παράνομο. Επίσης, κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης.



Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη ξεκίνησε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1951 με 92 κατηγορούμενους συνολικά, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο. Ένα από τα μέλη του δικαστηρίου ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας την 21η Απριλίου 1967, ως έκτακτος στρατοδίκης. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός από τους στρατοδίκες που ψήφισε ενάντια στην θανατική καταδίκη του Μπελογιάννη. Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 16 Νοεμβρίου με δώδεκα θανατικές καταδίκες.

Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί. Αποφασίζεται όμως ο Μπελογιάνης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Εν τω μεταξύ στις 16 Νοεμβρίου 1951 βρίσκονται παράνομοι ασύρματοι στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους στρατοδίκες, για επιστράτευση του νόμου περί κατασκοπείας. Έτσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσάγονται σε νέα δίκη. Η δεύτερη αυτή δίκη αρχίζει στις 15 Φεβρουαρίου 1952, με βάση το μεταξικό νόμο 375/1936 περί κατασκοπείας, ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της κατοχής.



Η δίκη του πήρε μεγάλη δημοσιότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που κρατούσε καθημερινά. Ο Πάμπλο Πικάσο εμπνεύστηκε ένα διάσημο σκίτσο από την εικόνα του ανθρώπου με το γαρύφαλλο.



Διεθνής κινητοποίηση

Μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη, ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη.



Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.


Ανδριάντας του Μπελογιάννη στο Βερολίνο

Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων λέγοντας: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Η καταδίκη και η εκτέλεση του

Παρά την παγκόσμια κινητοποίηση και συγκίνηση, το δικαστήριο αποτελούμενο αυτήν την φορά από τακτικούς στρατοδίκες, καταδίκασε τον Μπελογιάννη και τρεις ακόμα συντρόφους του ομόφωνα σε θάνατο, την 1η Μαρτίου 1952.



Λίγο αργότερα έρχεται στη δημοσιότητα το γράμμα του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και υπόσχεται να παρουσιαστεί στις αρχές με τον όρο να μην εκτελεσθεί ο Μπελογιάννης. Ακολουθεί η διάψευση από τον Νίκο Ζαχαριάδη από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα» του Βουκουρεστίου , αλλά και από το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που χαρακτηρίζουν την επιστολή «μύθευμα της αστυνομίας», ενώ αντίθετα το Υπουργείο Εσωτερικών ανακοινώνει πως ο γραφικός χαρακτήρας της επιστολής και η υπογραφή είναι γνήσια.



Πάντως όταν αυτό έγινε γνωστό, ο ίδιος ο Ν. Μπελογιάνης που ανέμενε στη φυλακή απόφαση του Συμβουλίου Χαρίτων φέρεται να δήλωσε στον συνήγορό του Μηνά Γαλέο, που τον επισκέφτηκε ότι «ο Νίκος Πλουμπίδης σε καμιά περίπτωση δεν ήταν όργανο της ασφάλειας«.
Τελικά η επιστολή δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν θα συναλλαγεί με τον καταζητούμενο για κομμουνιστική δράση Πλουμπίδη.

Η θανατική καταδίκη δεν άλλαξε ποτέ, ούτε δόθηκε χάρη, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις. Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή και εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού. Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή ακόμα και από τους Γερμανούς Ναζί κατακτητές και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν απονομή χάριτος.



Το πολιτικό παρασκήνιο

Η δίκη και η εκτέλεση του Μπελογιάννη συνέβησαν την περίοδο που ο τότε πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας επιχειρούσε να επιβάλει πολιτική εθνικής συμφιλίωσης. Στο πρόγραμμά του ήταν η απελευθέρωση των εκτοπισμένων και των πολιτικών κρατουμένων και ενδεχομένως ακόμα και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Η ενεργοποίηση όμως του νόμου περί κατασκοπείας και η καταδίκη του Μπελογιάννη ώθησαν τα πράγματα στα άκρα, αποκαλύπτοντας έτσι ότι η όλη υπόθεση υποκινήθηκε από ανώτερους αξιωματικούς, ΙΔΕΑτες έτσι ώστε να τορπιλιστεί η πολιτική Πλαστήρα.

Ο ίδιος ο Πλαστήρας φέρεται να ήταν αντίθετος στις εκτελέσεις, όμως ήταν μόνος και άρρωστος, (οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί του Κέντρου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, που στήριζε την κυβέρνηση Πλαστήρα, και ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν υπέρ των εκτελέσεων). Επίσημα όμως διέψευσε ότι δεν ήταν κύριος της κατάστασης και ότι οι εκτελέσεις έγιναν χωρίς την έγκρισή του.

Νικόλαος Πλαστήρας


Σοφοκλής Βενιζέλος


Γεώργιος Παπανδρέου

Η εκτέλεση Μπελογιάννη κατέφερε πλήγμα στην αξιοπιστία της κεντρώας κυβέρνησης, η οποία σε ένα από τα βασικά της συνθήματα, την ειρήνευση, φάνηκε ανακόλουθη. Συνιστούσε μια «…απότομη οπισθοδρόμηση στις πρακτικές του Εμφυλίου Πολέμου…» από μια κυβέρνηση που ταυτόχρονα προωθούσε τα μέτρα ειρήνευσης και από ένα πρωθυπουργό που δεν είχε διστάσει να παραιτηθεί τον Αύγουστο του 1950, υποστηρίζοντας την κατάργηση της θανατικής ποινής.

Με τον θάνατό του ο Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής αριστεράς. Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση το όνομά του δόθηκε σε ένα χωριό στην Ουγγαρία που στέγαζε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Το χωριό Μπελογιάννης υπάρχει μέχρι σήμερα.



Πολύ σημαντικό στοιχείο για την δίκη του είναι ότι ο Μπελογιάννης κατάφερε να την μεταστρέψει ενάντια των κατηγόρων του με την ιστορική του απολογία.Ανάμεσα σε άλλα είπε: «Ο λόγος που δικάζομαι είναι η ιδιότητα μου ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» και ότι «οι κομμουνιστές που τους καταδικάζουν ως προδότες δώσανε το αίμα τους για το ψωμί και τις ελευθερίες του λαού. «Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές στο μποί των ονείρων μας στο μπόι των ανθρώπων».

Τελετή στην Λειψία στην μνήμη του Μπελογιάννη

Εργογραφία
Την τελευταία του επιστολή, από το κελί των μελλοθανάτων, ο Ν. Μπελογιάννης αναφέρεται στην ύπαρξη δύο δικών του βιβλίων με θέματα την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας και την ιστορία της λογοτεχνίας της αντίστοιχα. Από αυτά τα «χαμένα βιβλία», το πρώτο εκδίδεται το 1998 με αφορμή τον εορτασμό των 80 χρόνων του ΚΚΕ με τον τίτλο «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα». Εκεί παρουσιάζεται η νεότερη ιστορία της Ελλάδας μέσω του εξωτερικού της δανεισμού. Από τα «Δάνεια της Ελευθερίας» του 1824 και τον ερχομό των Βαυαρών μέχρι και την εποχή της συγγραφής του βιβλίου, η ιστορία της Ελλάδας εμφανίζεται σαν μια ιστορία υποτέλειας σε ξένες δυνάμεις που, συχνά και υπό την αμφίεση του φιλελληνισμού, δάνειζαν την χώρα με δυσχερείς, υπό το άρτιο όρους, αποσπώντας τα πολλαπλάσια με την συνέργια Ελλήνων πολιτικών.



Πολιτιστικές αναφορές
Πάμπλο Πικάσο, σκίτσο «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».
Νίκου Τζίμα, ταινία «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980).
Γιάννη Ρίτσου, ποιητική συλλογή «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».
Πίτερ ντε Φράντσια, «The Execution of Beloyannis» (Η εκτέλεση του Μπελογιάννη), (1953)
Διδώ Σωτηρίου, βιβλίο «Εντολή»
Β.Παπακωνσταντίνου – Πόρτο Ρίκο
Τζίμης Πανούσης – Ο Μπελογιάννης Ζει
~~~~~~~~~~~~~

Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο.
Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

_________
- από το: http://parathiro.net/san-simera/san-simera-gennithike-o-anthropos-me-to-garifallo-nikos-belogiannis-1915-1952#sthash.0DTr46QE.dpuf

ΑΦΙΕΡΩΜΑ. ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ. Ανεπιθύμητος, τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά, οπότε τι πιο εύκολο...

 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΓΙΟΣ ΜΙΑΣ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ ΜΑΚΗ ΠΡΟΒΑΤΑ



ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ.
Ανεπιθύμητος, τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά, οπότε τι πιο εύκολο…

Εφόσον το μεγάλο ιστορικό «ΑΝ» για τη μεταπολεμική Ελλάδα είναι «πώς θα είχε εξελιχθεί η Ελλάδα ΑΝ δεν είχε παρασυρθεί στον Εμφύλιο;», τότε το μεγάλο ΑΝ για την ελληνική Αριστερά είναι «πώς θα είχε εξελιχθεί η Αριστερά στην Ελλάδα ΑΝ ο Νίκος Μπελογιάννης δεν είχε εκτελεστεί, οπότε αναπόφευκτα τα επόμενα χρόνια αυτός θα αποτελούσε το σημείο αναφοράς στο ΚΚΕ αλλά και στην Αριστερά γενικότερα;».


Είναι 30 Μαρτίου του 1952. Ο διανοούμενος ηγέτης της Αριστεράς Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης εκτελούνται στο Γουδί, πίσω από το «Σωτηρία», καταδικασμένοι για κατασκοπία. Είναι Κυριακή και οι εκτελεστές παραβαίνουν έναν άτυπο κώδικα, που τήρησαν ακόμα και οι Γερμανοί, να μη γίνονται εκτελέσεις αυτή την ημέρα. Προηγουμένως έχουν αγνοηθεί οι εκκλήσεις παγκόσμιων προσωπικοτήτων να μη γίνει η εκτέλεση. Ο στρατηγός Ντε Γκολ, ο Κοκτό, ο Σαρτρ, ο Μπενουά, ο Ελιάρ, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν κινητοποιηθεί.

Είναι 4:12 τα ξημερώματα· με το φως των προβολέων από δύο στρατιωτικά καμιόνια και τρία τζιπ που έχουν μεταφέρει τους αξιωματικούς, γίνεται η εκτέλεση. Είκοσι τέσσερεις φαντάροι αποτελούν το εκτελεστικό απόσπασμα. Ένας από αυτούς, ο στρατιώτης Θανάσης Ροδόπουλος, αρνείται την τελευταία στιγμή να συμμετάσχει.
Ο Γιάννης Ρίτσος, που είναι εξόριστος στον Αϊ-Στράτη, μαθαίνει τα νέα το μεσημέρι και την ίδια μέρα γράφει το ποίημά του Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο. [...
Πολ Ελιάρ λέει στους Γάλλους: «Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δεν θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…».
Ο Πάμπλο Πικάσο έχει ήδη ζωγραφίσει το διάσημο σκίτσο του «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο».

[ Περισσότερα στο τεύχος 556 - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014 ]

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ (ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2014)- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

 ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ


Tον Iούνιο του 1950 ο Nίκος Mπελογιάννης επέστρεψε στην Eλλάδα, με εντολή από το ΚΚΕ να αναλάβει, σε συνεργασία με τον Nίκο Πλουμπίδη, την οργάνωση του παράνομου KKE στην Aθήνα. Tον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου συνελήφθη. Στις 19 Oκτωβρίου 1951 άρχισε η δίκη του στο στρατοδικείο της Aθήνας, η οποία επαναλήφθηκε τον Φεβρουάριο του 1952 μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας. Aνάμεσα στους 93 κατηγορουμένους ήταν η σύντροφός του Έλλη Iωαννίδου-Παππά. H υπόθεση ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Παρά τις αντιδράσεις, την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952 οι κρατούμενοι Μπελογιάννης, Νίκος Καλούμενος, Δημήτρης Μπάτσης και Ηλίας Αργυριάδης εκτελέστηκαν διά τυφεκισμού στο στρατόπεδο στο Γουδή. Την επόμενη μέρα της εκτέλεσης, ο Πάμπλο Πικάσο σχεδίασε και το γνωστό σκίτσο εμπνευσμένο από τη φωτογραφία τη μέρα της δίκης, με την οποία ο Μπελογιάννης έγινε διεθνώς γνωστός ως «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».
Η επίσημη πολιτική τάξη ουσιαστικά δεν προσπάθησε να αποτρέψει την καταδίκη και την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, γεγονός που εντάσσεται στη λογική της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, εποχής όξυνσης του Ψυχρού Πολέμου. Από την πλευρά του το Στέμμα, απορρίπτοντας την αίτηση χάριτος των καταδικασθέντων, και οι Αμερικανοί, αν και σιωπηλοί, υπήρξαν ασφαλώς αποφασιστικοί παράγοντες για την εκτέλεση των τεσσάρων. Στο πρόσωπο του Μπελογιάννη η πολιτική εξουσία βρήκε από τη μια μεριά τον «αποδιοπομπαίο τράγο» για την εξόντωση του κομμουνιστικού κινδύνου και από την άλλη για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων. Η προώθηση των ειρηνευτικών μέτρων από την κυβέρνηση Πλαστήρα δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς στόχος της ήταν να διατηρήσει πάση θυσία την εξουσία και να διασφαλίσει την αμερικανική βοήθεια. Ο Μπελογιάννης όμως απέδειξε και με τη στάση του απέναντι στους στρατοδίκες ότι διακατεχόταν από έντονο πατριωτισμό, ενώ τήρησε και μια σταθερή στάση απέναντι στο ΚΚΕ, το οποίο τον άφησε εκτεθειμένο. Μπορεί η εκτέλεσή του να ικανοποίησε την αμερικανική κυβέρνηση και τις αντικομμουνιστικές διαθέσεις του στρατάρχη Παπάγου, έκανε όμως ολόκληρη την υφήλιο, κομμουνιστική και μη, να στρέψει το ενδιαφέρον της και να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτή την αποτρόπαια και καθ’ όλα άδικη πράξη.
Από την άλλη μεριά, ο Τύπος της εποχής απέδειξε ότι η ονομασία του ως «τέταρτη εξουσία» είχε βάση. Τόσο ο κυβερνητικός όσο και ο αντιπολιτευτικός Τύπος απέδειξαν ότι εξυπηρετούσαν σκοπιμότητες αγνοώντας επιδεικτικά το ανθρώπινο έγκλημα που συντελούνταν μπροστά στα μάτια τους. Η τόσο αδιάλλακτη στάση τους όμως αντικατοπτρίζει και ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο τρία χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου έδειχνε ότι διακατεχόταν ακόμα από τα ίδια έντονα αντικομουνιστικά πάθη. Μέσα σε όλο αυτό το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα η δολοφονία του Μπελογιάννη «πέρασε» ως κάτι φυσιολογικό και αναγκαίο από τις «εθνικόφρονες» κυβερνήσεις, για τη διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης, της εξολόθρευσης δηλαδή του κομμουνιστικού κινδύνου.
Με τον θάνατό του ο Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής αριστεράς. Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση το όνομά του δόθηκε σε ένα χωριό στην Ουγγαρία που στέγαζε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Πολύ σημαντικό στοιχείο για τη δίκη του είναι ότι κατάφερε με την ιστορική του απολογία του να ενοχοποιήσει τους κατηγόρους του.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
__________

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Νίκος Πλουμπίδης - Αφοσιωμένος στην «Ποίηση του Κομμουνισμού»

14 Αυγούστου 1954: Απόψε, που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη…

|Του Νικου Μπογιόπουλου - "Ημεροδρόμος"  


Φορούσε μαύρο κοστούμι και άσπρο πουκάμισο. Ηταν ντυμένος λες και πήγαινε σε γιορτή. Γύρω στις 5 το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ο τόπος που είχε επιλεγεί ήταν η Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Περνώντας δίπλα από τους δημοσιογράφους, δεμένος ακόμα με τις χειροπέδες, κοντοστέκεται. Τους χαιρετά.

«Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να 'στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει».

Λίγες ώρες αργότερα, οι εφημερίδες φέρνουν στην Αθήνα την είδηση: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος (…) δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»…

Ηταν 14 Αυγούστου 1954. Πριν από ακριβώς 60 χρόνια. Ο Νίκος Πλουμπίδης, ο φλογερός επαναστάτης, ο αλύγιστος κομμουνιστής, ο «κόκκινος δάσκαλος», ο διανοούμενος του λόγου και της πράξης, πέφτει νεκρός. Δολοφονημένος από το εκτελεστικό απόσπασμα της αμερικανοκρατίας και της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Πλουμπίδης: Ο λαικός ηγέτης

Ο Ν. Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902. Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Μετά από πολλές στερήσεις παίρνει το δίπλωμά του από το διδασκαλείο του Πύργου και το 1924 διορίζεται δάσκαλος στο χωριό Μηλέα της Ελασσόνας. Ξεκινάει η συνδικαλιστική του δράση μέσα από τις γραμμές της Δασκαλικής Ομοσπονδίας που αγωνίζεται για αύξηση των μισθών των δασκάλων.

«Γνωρίζεται» με την Ασφάλεια όταν στις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του 1929 συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Ηδη από το 1926 είναι μέλος του ΚΚΕ.

Ενώ έχει προσβληθεί από φυματίωση και οι γιατροί δεν του δίνουν πάνω από 6 μήνες ζωή, συνεχίζει την αγωνιστική του δράση. Εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το «έπαθλο» για την συμμετοχή του στο δημοσιουπαλληλικό κίνημα είναι η σύλληψή του τον Μάρτη του 1931, η καταδίκη του και η απόλυσή του από δάσκαλος. Το 1933, εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και στη Γραμματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Τον Αύγουστο του 1935 παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Με τη δικτατορία του Μεταξά, ο Ν. Πλουμπίδης περνά στην παρανομία. Τον Ιούνη 1938 εκλέγεται μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενα χρόνο αργότερα πέφτει στα χέρια της Ασφάλειας. Το μεταξικό καθεστώς τον βασανίζει απάνθρωπα σε βαθμό που ακόμα και ο ασφαλίτης γιατρός απεκδύεται της ευθύνης καθώς η ζωή του Πλουμπίδη κρέμεται από μια κλωστή. Τον μεταφέρουν στη φυλακή – σανατόριο της «Σωτηρίας», σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης που περιλαμβάνουν απαγόρευση προαυλισμού, συνομιλίας με οποιονδήποτε κρατούμενο και φυσικά επισκέψεων. Ο Πλουμπίδης καταφέρνει να επιβιώσει.

Το 1942, κι αφού ο Πλουμπίδης όπως εκατοντάδες κομμουνιστές έχουν παραδοθεί από το μεταξικό φασιστικό καθεστώς και την  κυβέρνηση των δοσίλογων στους Γερμανούς κατακτητές, καταφέρνει να δραπετεύσει από την Τρίπολη, το νέο τόπο εξορίας που τον έχουν μεταφέρει, και φτάνει στην Αθήνα. Τον Δεκέμβρη της ίδιας χρόνιας επανεκλέγεται μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ και μετατρέπεται σε οργανωτικό νου και ψυχή της ανάπτυξης του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης στην πρωτεύουσα.

Ο Πλουμπίδης αναδεικνύεται λαικός ηγέτης, καθοδηγώντας πολιτικά και οργανωτικά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού της Αθήνας ενάντια στους χιτλεροφασίστες κατακτητές.

 «…θα πεθάνω κομμουνιστής»

Ο Πλουμπίδης στα χρόνια του Εμφυλίου δίνει τη μάχη του ΔΣΕ από την Αθήνα δρώντας στην παρανομία. Στις συνθήκες της μετεμφυλιακής παρανομίας στέλνει το γράμμα του στους συνηγόρους του Νίκου Μπελογιάννη, όπου μετά τη σύλληψη και καταδίκη του τελευταίου, δηλώνει ότι είναι ο ίδιος και όχι ο Μπελογιάννης ο επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, καλεί την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην δολοφονία και προσφέρεται να παρουσιαστεί και να δικαστεί αυτός.

Συλλαμβάνεται στις 25 Νοέμβρη του 1952 στον Κολωνό και προσάγεται σε δίκη στις 24 Ιούλη 1953. Το κράτος της μετεμφυλιακής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» τον δικάζει κατ’ εφαρμογή του ΑΝ 375 της μεταξικής φασιστικής χούντας περί «κατασκοπείας»… Μαζί του δικάζονται ερήμην οι Ν. Ζαχαριάδης, Γ. Ιωαννίδης, Β. Μπαρτζιώτας, Μ. Πορφυρογένης, Π. Ρούσος, και άλλα στελέχη της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Η δίκη του Πλουμπίδη δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει έκφραση της μνημειώδους μισαλλοδοξίας του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας του κράτους της ολιγαρχίας.

Ο ίδιος δίνει δείγματα απίστευτης ψυχικής ανάτασης. Δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους στρατοδίκες του, τους οποίους ξεγυμνώνει με την περήφανη απολογία του. Πρέπει να διαχειριστεί και την άδικη εναντίον του κατηγορία που έχει εκτοξευτεί από την ηγεσία του Κόμματος. Ο Πλουμπίδης γνωρίζει πως κάθε του λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την αντίδραση εναντίον του ιδανικού για το οποίο έδωσε όλη του τη ζωή. Επιλέγει να μετατρέψει την προσωπική του τραγωδία σε ένα έπος ανωτερότητας, αυτοθυσίας και ανιδιοτέλειας.

«Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου», ήταν η απάντησή του στον πρόεδρο του δικαστηρίου, όταν εκείνος επιχείρησε να αξιοποιήσει τις άδικες και λαθεμένες κατηγορίες της ηγεσίας του ΚΚΕ ενάντια στον Πλουμπίδη.

«Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ” αυτού, παρόλο ότι σήμερα όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου, δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου», ήταν τα λόγια του…

«Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την Ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του. Τιμή μου εγώ, πάνω απ” όλα έχω την τιμή του Κόμματος. Εγώ, εκείνα που δίδασκα τα εφαρμόζω πρώτος εγώ. Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με περιέβαλε με στοργή και με ανέβαζε στα ανώτερα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που -καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα- με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής», γράφει στο γράμμα του.

 Αφοσιωμένος στην «Ποίηση του Κομμουνισμού»

Ο Πλουμπίδης ήταν ακριβώς αυτό: Κομμουνιστής. Οχι μόνο στην καρδιά αλλά και στο μυαλό. Και το απέδειξε έχοντας την ψυχική δύναμη, αλλά και τον πολιτικό ορθολογισμό, να αντιληφθεί – παρότι βρισκόταν στη δίνη της προσωπικής του δοκιμασίας – το κύριο: ότι πάνω από τον ίδιο και πάνω από το Κόμμα, πάνω από τις σχέσεις του ίδιου με την ηγεσία του Κόμματος, βρισκόταν η υπόθεση των συμφερόντων του λαού. Το δίκιο της εργατικής τάξης. Η δικαίωση των αγώνων του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Η υπόθεση της σοσιαλιστικής προοπτικής και του ίδιου του κομμουνισμού. Με άλλα λόγια βρίσκονταν όλα αυτά που, τη δεδομένη μάλιστα στιγμή, στις δεδομένες ιστορικές και πολιτικές συνθήκες της ταξικής σύγκρουσης, δεν θα μπορούσαν παρά να περνάνε  - για κάθε κομμουνιστή – μέσα από την υπεράσπιση της τιμής του ΚΚΕ.

Να γιατί η στάση του Πλουμπίδη δεν προσδιορίζεται με τη φράση «κομματική αφοσίωση» που είναι «στενή» για να την περιγράψει ή πολύ περισσότερο από την φτήνια εκείνων που στην επιστήμη της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης και στο κομμουνιστικό ήθος δεν βλέπουν παρά μόνο «κομματική νομιμοφροσύνη».

Η στάση του Πλουμπίδη είναι ο ορισμός της αταλάντευτης αφοσίωσης στην Ποίηση του Κομμουνισμού. Αφοσίωση που για να περπατήσεις το δρόμο της μέχρι τέλους χρειάζονται ισόποσα και τα δυο: Και καρδιά και μυαλό. Που σημαίνει ότι: Αν ο Πλουμπίδης δεν ανέλυε σωστά την κατάσταση, αν στις συνθήκες των διώξεων, των Μακρονησιών, των εκτελέσεων, του πρωτόγονου αντικομμουνισμού, επέλεγε, εις βάρος της υπεράσπισης της συνολικής υπόθεσης του κομμουνισμού, να υπερασπιστεί τον κομμουνιστή εαυτό του από την πολεμική του Κόμματος εναντίον του, τότε υπήρχε κίνδυνος στο λάθος της ηγεσίας του Κόμματος να προσθέσει κάποιο δικό του λάθος.

Ο Πλουμπίδης έπραξε το αντίθετο. Και έστειλε διπλό μήνυμα: Πρώτον, χωρίς τον υπερφίαλο δογματισμό ότι κατέχεις οπωσδήποτε την απόλυτη αλήθεια, να είσαι ασυμβίβαστος παντού. Ασυμβίβαστος απέναντι και στα λάθη των δικών σου, παλεύοντας θαρρετά τη γνώμη σου για ό,τι θεωρείς «στραβό». Δεύτερον, αυτή η κομμουνιστική αρετή, που πρέπει να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, η αρετή του ασυμβίβαστου ανθρώπου, να μην ξεστρατίζει σε ατραπούς που σου θολώνουν το νου και τελικά μπορεί να σε οδηγήσουν να «προσφερθείς» ακούσια προς εκμετάλλευση από τους ταξικούς αντιπάλους σου.

Αυτό έκανε ο Πλουμπίδης. Αφενός δεν συμβιβάστηκε με το εις βάρος του λάθος. Δεν έκλεισε το στόμα του απέναντι στις «ψεύτικες και άδικες κατηγορίες». Δεν παραιτήθηκε από την απαίτησή του να δικαιωθεί, την οποία κληροδότησε ως αίτημα – διαθήκη (σσ: «Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει»). Και ταυτόχροναδεν άφησε την παραμικρή – μα την παραμικρή – χαραμάδα στους στρατοδίκες να τον «αξιοποιήσουν».

Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο του Πλουμπίδη: Οτι υπέγραψε με το αίμα του την αξία ενός κομματιού της «αλφαβήτας» του κομμουνιστή, ότι έδειξε πόση ψυχή κρύβεται σε κάτι που φαντάζει σαν στείρα «προπαιδεια» και που λέει: Κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Ο Πλουμπίδης, αναλύοντας σωστά τη συγκεκριμένη κατάσταση, κατάφερεναβάλει τα θεμέλια για να αποτινάξειόλα όσα τον «λέρωναν» προσωπικά, χωρίς αυτό να τον εμποδίσει ή να τον απομακρύνει από το κύριο καθήκον: να φωτίσει ακόμα περισσότερο την αλήθεια του ταξικού δίκιου απέναντι στην ταξική βαρβαρότητα.

Ετσι ο Νίκος Πλουμπίδης κέρδισε κάτι σπάνιο: την μεγάλη τιμή, για τον ίδιο και για όλους τους Ελληνες κομμουνιστές, να είναι από εκείνους που πρόσθεσαν τον δικό τους στίχο σε αυτήν πανανθρώπινη «Ποίηση» των κομμουνιστικών ιδανικών.

 «Αφήνω στο γιό μου ένα τίμιο όνομα»

Το στρατοδικείο καταδίκασε τον Νίκο Πλουμπίδη «δις εις θάνατον». Ψύχραιμος, αποφασιστικός, στο άκουσμα της καταδίκης δηλώνει στους δημοσιογράφους: «Θα αντιμετωπίσω το θάνατο σαν Ελληνας κομμουνιστής, όπως αντιμετώπισα και την κατηγορία σε όλη την ακροαματική διαδικασία.Θα πεθάνω ήσυχος και γιατί αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι Ελληνες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».

Στις 14 Αυγούστου 1954, λίγο πριν το «πυρ», λέει στον επικεφαλής του αποσπάσματος και τον ιερέα που βρισκόταν στον τόπο της εκτέλεσης:«Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή μου. Μόνο σας ξαναλέω: Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το Κόμμα μου. Κι αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα». 

 5 Μάρτη 1943

Ο Πλουμπίδης – λαικός ηγέτης έπαιξε επιτελικό και πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του ΕΑΜικού κινήματος με πανευρωπαική και παγκόσμια διάσταση: Η απεργία και η διαδήλωση στις 5 Μάρτη 1943 που καθοδηγήθηκε και οργανώθηκε από το ΚΚΕ, που τίναξε στον αέρα τα σχέδια του Χίτλερ και ακύρωσε το ναζιστικό πρόγραμμα  επιστράτευσης Ελλήνων, είναι εν πολλοίς δικό του έργο.

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν περιγράφουν πως ματαιώθηκαν τα σχέδια του Χίτλερ για την επιστράτευση των Ελλήνων στα γερμανικά Νταχάου. Είναι από κείμενο του Νίκου Πλουμπίδη. Γράφτηκε στην απομόνωση το 1954, ανήμερα της 5ης Μάρτη 1943.

«Η 5η του Μάρτη, του 1943, είναι ιστορική ημέρα για το Ελληνικό Λαϊκό επαναστατικό κίνημα με παγκόσμια απήχηση και σημασία. Την ημέρα αυτή ολόκληρος ο Αθηναϊκός λαός με ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ στο κέντρο της Αθήνας επέβαλε στο Χίτλερ και στους Ελληνες πράκτορές του να ανακαλέσουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ(…).

Στις 4 του Μάρτη, πριν ακόμα φωτίσει, ήλθε ξαφνικά ο Κ. Χατζήμαλης και μου αναφέρει ότι «απεφασίσθη η πολιτική επιστράτευση και ότι αύριο στις 5 του μηνός θα το αναγγείλει από το Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών ο Πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος». Η είδηση ήταν σοβαρή με εξαιρετική πολιτική σημασία. Επρεπε να προλάβουμε τον εχθρό, προτού αναγγείλει την απόφασή του (…).

Σε δυο ώρες συνήλθε η επιτροπή πόλης της ΚΟΑ που αποτελούνταν από διαλεχτούς αγωνιστές. Εκεί ανέπτυξα την πρότασή μου (σ.σ.: ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ) και ετόνισα τις ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Ολα τα μέλη δέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρότασή μου. Καθορίσαμε το γενικό πρόγραμμα δράσης και όλοι έφυγαν για να κινητοποιήσουν τους τομείς που καθοδηγούσε ο καθένας. Είπαμε να ειδοποιηθεί και η Κ.Ο. Πειραιά να βοηθήσει κι αυτή. Από το μεσημέρι της Τρίτης 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν. Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η Τετάρτη 5 Μάρτη του 1943. Ολη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Ολα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά τόσο πυκνές λαϊκές μάζες κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς αλλά κάτω απ” τον πιο βάρβαρο καταχτητή. Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι «ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ζήτημα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα». Η 5η του Μάρτη του 1943 δεν έσωσε μόνο τα ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλουν τις θελήσεις τους (…)».

(Ν. Πλουμπίδης, Φυλακές Απομόνωσης 5.3.54)

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2014/08/14-1954.html

Από ΒΑΘΥ , Τετάρτη, 13 Αυγούστου 2014 

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Nαόμι Κλάιν : Αρκετά. Είναι καιρός για μποϊκοτάζ στο Ισραήλ.



   Απόψεις & Αναλύσεις    


Το άρθρο που ακολουθεί το είχε γράψει η Ναόμι Κλάιν το 2009, μετά την αιματηρή επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα το 2008, σήμερα έξι (6) χρόνια μετά φαντάζει σαν να χει γραφτεί τώρα. Δυστυχώς η γενοκτονία των Παλαιστινίων συνεχίζεται μια νέα προκλητική επίθεση βρίσκεται σε εξέλιξη και το Ισραήλ συνεχίζει να αντιμετωπίζεται διεθνώς, όπως έλεγε και τότε η Ναόμι Κλάιν, με το γάντι. 

~~~~~~~~~~~
Ναόμι Κλάιν: 
"Αρκετά. Ήρθε η ώρα για μποϊκοτάζ" 


Ο καλύτερος τρόπος για να τερματιστεί η αιματηρή κατοχή είναι να στοχευθεί το Ισραήλ με το είδος της κίνησης που έληξε και το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική 
Είναι η ώρα. Έχει περάσει ήδη ο καιρός. Η καλύτερη στρατηγική για τον τερματισμό της όλο και πιο αιματηρής κατοχής , είναι να γίνει στόχος το Ισραήλ, ενός είδους παγκόσμιου κινήματος σαν εκείνο, που έβαλε τέλος στο απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Τον Ιούλιο του 2005 ένας τεράστιος συνασπισμός παλαιστινιακών ομάδων έθεσε τα σχέδια, για να κάνει ακριβώς αυτό. Προσκάλεσαν τις «συνειδήσεις των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο ,να επιβάλουν ένα ευρύ μποϊκοτάζ και να εφαρμόσουν πρωτοβουλίες μποϊκοτάζ, εναντίον του Ισραήλ παρόμοιες με εκείνες που εφαρμόστηκαν στη Νότια Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ». Γεννήθηκε έτσι η εκστρατεία Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις - BDS. 

Κάθε μέρα που το Ισραήλ σφυροκοπεί την Γάζα, δημιουργεί ακόμη περισσότερους υποστηρικτές του κινήματος BDS αιτία - ακόμη και μεταξύ των Ισραηλινών Εβραίων. Στη μέση της επίθεσης περίπου 500 Ισραηλινοί, δεκάδες από αυτούς γνωστοί καλλιτέχνες και επιστήμονες, απέστειλαν επιστολή στους ξένους πρεσβευτές στο Ισραήλ. Απεύθυναν έκκληση για «τη λήψη άμεσων περιοριστικών μέτρων και κυρώσεων» και καταλήγουν με μια σαφή σύνδεση με τον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ. "Το μποϊκοτάζ στη Νότια Αφρική ήταν αποτελεσματικό, αλλά το Ισραήλ αντιμετωπίζεται με το γάντι ... Αυτή η διεθνής στήριξη πρέπει να σταματήσει." 
Ωστόσο, ακόμη και στο πρόσωπο αυτών των σαφών και ξεκάθαρων εκκλήσεων, πολλοί από εμάς ακόμα δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Οι λόγοι είναι σύνθετοι, συναισθηματικοί και κατανοητοί. Αλλά απλά δεν είναι αρκετά σωστοί και ισχυροί. Οι οικονομικές κυρώσεις είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο στο μη-βίαιο οπλοστάσιο.
Εδώ είναι οι κορυφαίες τέσσερις αντιρρήσεις ως προς τη στρατηγική του BDS, που ακολουθούνται από αντεπιχειρήματα. 


Τα κατασταλτικά μέτρα θα αποξενώσουν αντί να πείσουν τους Ισραηλινούς.

Ο κόσμος έχει δοκιμάσει αυτό που συνηθίζεται να ονομάζεται "εποικοδομητικός ρόλος". Έχει αποτύχει εντελώς. Από το 2006 το Ισραήλ έχει σταθερά κλιμακώσει την εγκληματικότητα του: επέκταση εποικισμών, ξεκινά έναν εξωφρενική πόλεμο εναντίον του Λιβάνου, καθώς και την επιβολή συλλογικής τιμωρίας στη Γάζα μέσα από το βάναυσο αποκλεισμό της. Παρά την κλιμάκωση αυτή, το Ισραήλ δεν έχει αντιμετωπίσει κατασταλτικά μέτρα - ακριβώς το αντίθετο θα λέγαμε. Τα όπλα και τα 3 δισ. δολάρια σε ετήσιες ενισχύσεις, που οι ΗΠΑ στέλνουν στο Ισραήλ είναι μόνο η αρχή. Καθ 'όλη αυτή την κρίσιμη περίοδο, το Ισραήλ έχει απολαύσει μια δραματική βελτίωση στις διπλωματικές, πολιτιστικές και εμπορικές σχέσεις του, με μια ποικιλία από άλλους συμμάχους. Για παράδειγμα, το 2007 το Ισραήλ έγινε η πρώτη χώρα εκτός Λατινικής Αμερικής, που υπογράψε μια ελεύθερη-εμπορική συμφωνία με το μπλοκ Mercosur. Κατά τους πρώτους εννέα μήνες του 2008, οι ισραηλινές εξαγωγές προς τον Καναδά αυξήθηκαν 45%. Μια νέα συμφωνία με την ΕΕ πρόκειται να διπλασιάσει τις εξαγωγές του Ισραήλ σε επεξεργασμένα τρόφιμα. Και τον Δεκέμβριο οι ευρωπαίοι υπουργοί "αναβάθμισαν" τη συμφωνία σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ, μια ανταμοιβή που αναζητούσε καιρό η Ιερουσαλήμ. 
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι ηγέτες του Ισραήλ ξεκίνησαν τον τελευταίο αυτό πόλεμο τους: με την πεποίθηση ότι δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα ουσιαστικό κόστος. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μετά από επτά ημέρες πολέμου, ο βασικός δείκτης του Χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ στην πραγματικότητα ανέβηκε στα 10,7%. Όταν τα καρότα δεν λειτουργούν, τα μπαστούνια απαιτούνται. 

Το Ισραήλ δεν είναι η Νότια Αφρική. 

Φυσικά και δεν είναι. Η σημασία του μοντέλου της Νότιας Αφρικής είναι ότι αποδεικνύει, πως η τακτική του BDS , μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν ασθενέστερα μέτρα (διαμαρτυρίες, αναφορές, ) αποτυγχάνουν. Και υπάρχουνβαθιά οδυνηρές συνθήκες του απαρτχάιντ στις κατεχόμενες περιοχές: οι χρωματικά κωδικοποιημένες ταυτότητες και άδειες μετακίνησης, η ισοπέδωση σπιτιών και η αναγκαστική εκτόπιση, οι δρόμοι όπου επιτρέπονται μόνο έποικοι. Ο Ronnie Kasrils, ένας εξέχων πολιτικός της Νότιας Αφρικής, είπε ότι η αρχιτεκτονική του διαχωρισμού, που είδε στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ήταν "απείρως χειρότερη από το απαρτχάιντ". Αυτό ήταν το 2007, πριν αρχίσει το Ισραήλ τον πλήρους κλίμακας πόλεμο ενάντια στα υπαίθρια φυλακή που είναι Γάζα. 
Γιατί να ξεχωρίσω το Ισραήλ, όταν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλες δυτικές χώρες κάνουν τα ίδια πράγματα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; 
Το μποϊκοτάζ δεν είναι ένα δόγμα, είναι μια τακτική. Ο λόγος που η στρατηγική αυτή, θα πρέπει να δοκιμαστεί είναι πρακτικός: σε μια χώρα τόσο μικρή, που εξαρτάται από το εμπόριο, θα μπορούσε πραγματικά να λειτουργήσει. 
Τα μποϊκοτάζ διαλύει την επικοινωνία, χρειαζόμαστε περισσότερο διάλογο, όχι λιγότερο. 
Αυτό θα το απαντήσω με μια προσωπική ιστορία. Για οκτώ χρόνια, τα βιβλία μου εκδίδονταν στο Ισραήλ από ένα εμπορικό οίκο που ονομάζεται Βαβέλ. Αλλά όταν δημοσίευσα το «δόγμα του σοκ», ήθελα να σεβαστώ το μποϊκοτάζ. Με τις συμβουλές των ακτιβιστών του BDS και του υπέροχου συγγραφέα John Berger, ήρθα σε επαφή με ένα μικρό εκδότη που ονομάζεται Andalus. Ο Andalus είναι ένας ακτιβιστής , που συμμετέχει ενεργά στο κίνημα κατά της κατοχής και ο μόνος ισραηλινός εκδότης, αφοσιωμένος αποκλειστικά, στο να μεταφράζει τα αραβικά στα εβραϊκά. Συντάξαμε ένα συμβόλαιο που θα εγγυάται ότι όλα τα έσοδα πηγαίνουν για τη δουλειά του Andalus και όχι σε μένα. Μποϊκοτάρω την ισραηλινή οικονομία, αλλά όχι τους Ισραηλινούς. 
Το δικό μας μικρό σχέδιο εκδόσεων, απαιτούσε δεκάδες τηλεφωνήματα, e-mail και μηνύματα, που εκτείνονταν ανάμεσα στο Τελ Αβίβ, τη Ραμάλα, το Παρίσι, το Τορόντο και την πόλη της Γάζας. Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: μόλις ξεκινήσει μια στρατηγική μποϊκοτάζ, ο διάλογος μεγαλώνει δραματικά. Το επιχείρημα ότι τα μποϊκοτάζ θα μας αποκόψουν από την μεταξύ μας επικοινωνία, είναι αβάσιμο, καθώς έχουμε στα χέριά μας μια σειρά από μέσα φθηνής τεχνολογίας που μας επιτρέπουν την επαφή. Σχεδιάζουμε και έχουμε τρόπους να μιλάει ο ένας στον άλλον πέρα από τα εθνικά σύνορα. Κανένα μποϊκοτάζ δεν μπορεί να μας σταματήσει. 
Ακριβώς τώρα, ένας υπερήφανος σιωνιστής ετοιμάζεται να υπερηφανευτεί . Νομίζετε ότι δεν ξέρω, πως πολλά από αυτά τα τεχνολογικά ευρήματα, προέρχονται από Ισραηλινούς ηγέτες του κόσμου της τεχνολογίας; Είναι αλήθεια, αλλά δεν προέρχονται όλα. Αρκετές ημέρες μετά την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, ο Richard Ramsey, διευθύνων σύμβουλος των βρετανικών τηλεπικοινωνιών που ειδικεύεται σε υπηρεσίες voice-over-internet, έστειλε ένα email στην ισραηλινή tech εταιρεία MobileMax: "Ως αποτέλεσμα της δράσης της ισραηλινής κυβέρνησης τις τελευταίες μέρες δεν θα είμαστε πλέον σε θέση να έχουμε οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα με εσάς ή οποιαδήποτε άλλη ισραηλινή εταιρεία. "
Ο Ramsey αναφέρει ότι η απόφαση του δεν ήταν πολιτική, απλά δεν θέλουν να χάσουν πελάτες. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε κάποιους από τους πελάτες μας», εξηγεί, «γι 'αυτό ήταν καθαρά εμπορική άμυνα». 
Ήταν αυτό το είδος του ψυχρού υπολογισμού των επιχειρήσεων που οδήγησε πολλές εταιρείες να αποχωρήσουν από τη Νότια Αφρική πριν από δύο δεκαετίες. Και αυτό είναι ακριβώς το είδος του υπολογισμού που είναι η πιο ρεαλιστική ελπίδα μας να φέρουμε τη δικαιοσύνη, που τόσο καιρό αρνούνται , στην Παλαιστίνη."

___________
Παρασκευή, 18 Ιουλίου 2014,
(μετάφραση Sylvia)

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Η Σπυράκη καλεί την ΕΕ, να βοηθήσει την κυβέρνση ενάντια σε Αριστερά και συνδικαλιστές της ΔΕΗ!

Video:


H πρώτη παρέμβαση της Ευρωβουλευτού Μαρίας Σπυράκη στο Ευρωκοινοβούλιο.είναι ΤΡΑΓΙΚΗ... Στο ένα λεπτό που μιλάει, παρακαλάει την ΕΕ, τον Πρόεδρο της Κομισιον, να βοηθήσουν την κυβέρνηση Σαμαρά, στον αγώνα εναντίον τvν συνδικαλιστών και της Αριστεράς που αντιτίθονται στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
Βέβαια μετά ζητάει και στήριξη για να βρεθούν δουλειές στην Ελλάδα, με πρότζεκτ......Δεν της είπαν ότι οι πολιτικές ανοίγουν ή κλείνουν θέσεις εργασίας;;;
Είναι τραγικοί οι Νεοδημοκράτες σε όλα τα επίπεδα, που θεωρούν ως εχθρούς τους Έλληνες, που αγωνίζονται για τις ζωές τους, και φίλους τους αυτούς που συντελούν (με την δική τους βοήθεια, βέβαια) στην καταστροφή της χώρας, των κατοίκων της αυτά τα τέσσερα χρόνια!

Δείτε το βίντεο, και κλάψτε!

















Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2014/07/video_5.html#ixzz37BqShnB6

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Πρωτοσέλιδο στους New York Times οι καθαρίστριες!


nykatharistries
Οι NewYorkTimes κυκλοφορούν σήμερα έχοντας στην πρώτη σελίδα φωτογραφία από τα επεισόδια των καθαριστριών με δυνάμεις των ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Οικονομικών.
Παράλληλα, η γνωστή εφημερίδα φιλοξενεί ρεπορτάζ για τις περικοπές στην Ελλάδα, αλλά και για τις αποφάσεις των δικαστηρίων που μπλοκάρουν τα δημοσιονομικά μέτρα.

13.06.2014

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Αφγανιστάν: Κατολίσθηση παρέσυρε στο θάνατο ένα ολόκληρο χωριό

Τουλάχιστον 2.700 υπολογίζονται οι νεκροί έπειτα από κατολίσθηση στην περιοχή Μπαντχακσάν του Αφγανιστάν, σύμφωνα με το αμερικανικό δίκτυο CNN.

Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα η κατολίσθηση «έθαψε» το χωριό Χόμπο Μπαρίκ, ενώ σύμφωνα με τις τοπικές αρχές μέχρι στιγμής έχουν διασωθεί επτά άνθρωποι.
Στο μεταξύ, τα σωστικά συνεργεία αναζητούν για περισσότερους επιζώντες, ενώ λέγεται πως την περιοχή είχαν πλήξει σφοδρές βροχοπτώσεις τις περασμένες ημέρες.


Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Πασχαλινά γεύματα αγάπης σε αναξιοπαθούντες

       ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ        

    ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ της Ελλάδας του 2014,  
   μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.),  
  της  Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), κ.λ.π. 
Ο απολογισμός της θλιβερής συγκυβέρνησης αυτά τα χρόνια είναι η πλήρης αποτυχία της. Ο νεοφιλελευθερισμός με τρόικα κ.ά. "ευεργέτες" (ντόπιους και ξένους) θριαμβολογεί περί εξόδου στις αγορές για νέα δάνεια που είναι βαρίδια για τις επόμενες γενιές και οδηγούν στο ξεπούλημα της χώρας κλπ. 
 Η πολιτική τους δημιούργησε στρατιές από άνεργους, άπορους,  άστεγους,  εξαθλιωμένους έλληνες και οικονομικούς μετανάστες που τους στέλνει  στα συσσίτια ή αλλιώς  γεύματα αγάπης.....
"Το Βήμα του Πολίτη"
~~~~~~~~~~~~~~
Ουρές σχημάτισαν σήμερα το μεσημέρι οι πολίτες στις εγκαταστάσεις του Κλειστού Γυμναστηρίου Ρουφ (Πειραιώς & Εχελιδών 69) για να παραλάβουν τα γεύματα αγάπης που πρόσφερε για μια ακόμη χρονιά το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων.
Το ΚΥΑΔΑ πρόσφερε πασχαλινό γεύμα αγάπης σε άστεγους και ανήμπορους οικονομικά συμπολίτες μας, παρουσία του δημάρχου Γιώργου Καμίνη.Εκτός από τον παραδοσιακό οβελία και τα πασχαλινά εδέσματα, δόθηκαν δώρα που είχαν προσφέρει χορηγοί για τους άπορους των Αθηνών.
Σύμφωνα με τους υπευθύνους μοιράσθηκαν 1000 περίπου πακέτα αγάπης.
Γεύματα αγάπης μοίρασε και η Εκκλησία της Ελλάδος σε ολόκληρη την Ελλάδα ενώ πολλοί ήταν Δήμοι, σε ολόκληρη την χώρα, που διοργάνωσαν για τους δημότες παραδοσιακά γλέντια με πασχαλινά εδέσματα .

____________________________
Δευτέρα, 21 Απρίλιος 2014 12:10
Από kerdos.gr

ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Χουντής Η Ελληνική κυβέρνηση αντί να απαιτήσει από την Ευρώπη την αλλαγή της Μεταναστευτικής πολιτικής καταφεύγει σε απάνθρωπες και αναποτελεσματικές πρακτικές


Ν. Χουντής: «Η Ελληνική κυβέρνηση αντί να απαιτήσει από την Ευρώπη την αλλαγή της Μεταναστευτικής πολιτικής και του Κανονισμού του Δουβλίνου, καταφεύγει σε απάνθρωπες και αναποτελεσματικές πρακτικές»

 Παρέμβαση του Ν. Χουντή στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου«Η Ελληνική κυβέρνηση αντί να απαιτήσει από την Ευρώπη την αλλαγή της Μεταναστευτικής πολιτικής και του Κανονισμού του Δουβλίνου, καταφεύγει σε απάνθρωπες και αναποτελεσματικές πρακτικές», τόνισε μεταξύ άλλων, μιλώντας σήμερα στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής.
Η παρέμβαση του Ν. Χουντή, έγινε στο πλαίσιο συζήτησης για την παράταση της παραμονής μεταναστών σε κέντρα κράτησης, πέρα των 18 μηνών, που αποφασίστηκε στην Ελλάδα, μετά από σχετική γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
Ο Ν. Χουντής, αφού τόνισε ότι «Η Ελλάδα, όπως και οι άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, δέχονται τον κύριο όγκο των μεταναστευτικών ροών» κι ότι «ενώ είναι γνωστό ότι πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, η «αλληλεγγύη» της Ευρώπης δεν είναι έμπρακτη», σημείωσε ότι «η Ελληνική κυβέρνηση, αντί να απαιτήσει από την Ευρώπη, αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής και κυρίως την ουσιαστική τροποποίηση του λεγόμενου κανονισμού του Δουβλίνου που είναι η αιτία του εγκλωβισμού τόσων ανθρώπων στις πρώτες χώρες εισόδου της ΕΕ, κάνει σταθερά επιλογές που είναι τόσο απάνθρωπες, όσο και αναποτελεσματικές».
Ο έλληνας ευρωβουλευτής συνέχισε τονίζοντας ότι «μια πρόσφατη τέτοια επιλογή, είναι η υιοθέτηση από τις ελληνικές αρχές, της γνωμοδότησης του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, το οποίο, έκρινε ότι μπορεί να επεκτείνεται η κράτηση αλλοδαπών πέραν του 18μηνου, και ουσιαστικά επ’ αόριστο, μέχρι να καταστεί εφικτή η απέλασή τους» και τόνισε ότι «οι επιλογές αυτές δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα κι ότι παραβιάζουν τόσο το κοινοτικό όσο και το ελληνικό δίκαιο και συγκεκριμένα έρχονται σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Οδηγία περί Επιστροφών».
Ολοκληρώνοντας την παρέμβασή του, ο Ν. Χουντής, ζήτησε από την Επιτροπή να πάρει συγκεκριμένη θέση ως προς την παραβίαση της οδηγίας περί επιστροφών από την Ελλάδα και άλλες χώρες μέλη, αλλά κυρίως της ζήτησε «να ακούσει τις φωνές που απαιτούν αλλαγή του Κανονισμού του Δουβλίνου που εγκλωβίζει ανθρώπους κι έχει δημιουργήσει αποθήκες ψυχών στη Νότια Ευρώπη».
17/4/2014
Το Γραφείο Τύπου

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Η «ΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

της ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΜΠΛΕΤΑ*

Την Τετάρτη 9 Απριλίου, η Ελληνική Κυβέρνηση, βγήκε πανηγυρίζοντας στις αγορές, προκειμένου να δημιουργήσει αντίβαρο στην κρίση και να ανακουφίσει, υποτίθεται τον Έλληνα πολίτη, ανοίγοντας το δρόμο για περισσότερους και υψηλότερους δανεισμούς με τοκογλυφικούς όρους κατά του οφειλέτη, του Ελληνικού Κράτους δηλαδή...

Η «Ελληνική Δημοκρατία» έδωσε εντολή σε διεθνείς τράπεζες για 5 έτη ομολογιακή έκδοση «αναφοράς-benchmarking» σε ευρώ, υπό το αγγλικό δίκαιο. Σύμφωνα, με το αγγλικό δίκαιο, ότι και αν συμφωνήσει και υπογράψει εις βάρος του ο οφειλέτης, ο οποίος βρίσκεται συνήθως στην ανάγκη να δανειστεί και κατά συνέπεια να εκχωρήσει όλα τα υπάρχοντα του, άσχετα αν η αντικειμενική τους αξία είναι υπερδιπλάσια του κεφαλαίου του δανεισμού του, ισχύει ,έστω και αν όλα αυτά είναι αντίθετα,όχι μόνο με το Ελληνικό, αλλά και με το Διεθνές και Ευρωπαϊκό δίκαιο.

Σύμφωνα με τον κορυφαίο συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη, «...σε όλες τις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ του δανειστή και του οφειλέτη είναι πάντοτε υπέρ του οφειλέτη, γιατί ο οφειλέτης είναι το αδύναμο μέρος μιας δανειακής σύμβασης, ενώ ο δανειστής είναι το ισχυρό. Αυτό είναι μια κατάκτηση του ανθρωπιστικού δικαιϊκού πολιτισμού της Ευρώπης».
Αυτή ακριβώς η κατάκτηση υπέρ του οφειλέτη, που αποτελεί τον αδύναμο κρίκο, καταργείται βάναυσα, ανάμεσα στα ψιλά γράμματα των δανειακών συμβάσεων που συνάπτει η Ελλάδα , με τη «μαμά» Ευρώπη, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, με το οποίο ξαναβγήκαμε στις αγορές και βάζει σε ορατό κίνδυνο την εθνική μας κυριαρχία ή αλλιώς τα εθνικά μας υπάρχοντα.
Οι αγορές ξανανοίγουν και για τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των συστημικών τραπεζών που φθάνουν ακόμη και στην υπερκάλυψη, με την έκδοση μη καλυμμένων τραπεζικών ομολογιακών προιόντων.
Οι τράπεζες πανηγυρίζουν προκειμένου για την ανακεφαλαιοποίηση τους,μέσω του ανοίγματος των δανεισμών , εφόσον το μεγαλύτερο μέρος των δανεισμών δεν καλύπτει κοινωνικές παροχές αλλά τις ζημίες των τραπεζών, και έχει ως τεχνητό στόχο την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα, μέσω της εξυγίανσης της τραπεζικής αγοράς, η οποία όμως συνεχίζει να μην μεταφράζεται σε ωφέλιμη αξία για τον δανειζόμενο Έλληνα πολίτη.
Αποβλέπουμε λοιπόν σε ένα υδροκέφαλο τραπεζικό σύστημα για τη ζώνη του ευρώ, το οποίο στηρίζεται στην στρατηγική της ομαλής εξυγίανσης του, για να εξυπηρετεί τις ανάγκες και τις ζημίες που του προκαλούν το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολυεθνικές, αλλά που δεν απηχεί τις ανάγκες του δανειζόμενου πολίτη εφόσον η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν συνεπάγεται και το κούρεμα των κόκκινων δανείων των πολιτών.
Άρα για ποια χρηματοπιστωτική σταθερότητα μιλάμε... αυτήν που δεν έχει κοινωνικό ακροατήριο;
Άρα για ποιες αγορές μιλάμε... αυτές που θα μας εξασφαλίσουν περισσότερο δανεισμό, αντί για περισσότερα κοινωνικά αγαθά και περισσότερη ανάπτυξη;
Βγήκαμε στις αγορές λοιπόν, με δημόσιο χρέος σχεδόν διπλάσιο από το 2009, με ρυθμούς ύφεσης διπλάσιους από το 2009, χρονιά σταθμό στην οικονομική ιστορία του έθνους, εφόσον αποκλειστήκαμε από τις αγορές και αναγκαστήκαμε να ενταχθούμε στο ΔΝΤ, όχι γιατί μας αγαπήσανε ξαφνικά οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά για να δημιουργήσουμε τις προυποθέσεις καινούργιων δανεισμών, που θα ωφελούν και θα δικαιώνουν τους δανειστές μας, που θα καλύπτουν τις ανάγκες των τραπεζών και των κερδοσκόπων, που θα κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους...

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ ΚΟΣΜΕ ΚΑΘΩΣ Η ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΦΤΩΧΕ... ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕ..


ΜΠΛΕΤΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ 
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
* MBA MASTER IN BUSINESS ADMINISTRATION - ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
BSc MARKETING/MANAGEMENT - NEA YOΡΚ
16-04-2014

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Σε κρίσιμο σημείο η λειτουργία του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, λόγω των παλινωδιών του Υπουργείου στο θέμα των διαθεσιμοτήτων

  Ερώτηση Χρήστου Μαντά προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων 



Με ερώτησή του προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, ο βουλευτής Ιωαννίνων Χρήστος Μαντάς και εννιά ακόμα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, επισημαίνει την κρίσιμη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων λόγω του καθεστώτος της διαθεσιμότητας στην οποία έχουν τεθεί 48 υπάλληλοι του Ιδρύματος αλλά και τους ανεπαρκείς χειρισμούς από πλευράς Υπουργείου για το θέμα αυτό.Παρά την σαφή τοποθέτηση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων πως δεν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό, στις 24 Μαΐου εκπνέει το διάστημα των 8 μηνών, για τους εργαζόμενους που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα.Τη στιγμή που το μέλλον των εργαζομένων παραμένει «στον αέρα» και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπως εξ άλλου και τα άλλα ακαδημαϊκά ιδρύματα, έχει πληγεί από τις εφαρμοζόμενες κυβερνητικές πολιτικές (δραματικές μειώσεις στον προϋπολογισμό, «κούρεμα» αποθεματικών, διαθεσιμότητες κ.λπ.), το Υπουργείο συνεχίζει τις παλινωδίες με στόχο την ουσιαστική ασφυξία των ιδρυμάτων στο επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού.Η κατάσταση όμως παραμένει απολύτως ασαφής, καθώς είναι τουλάχιστον αμφίβολο αν ισχύει και υπό ποιες προϋποθέσεις η λεγόμενη ενδοϊδρυματκή κινητικότητα και αν
προκύπτουν πράγματι κενές θέσεις, καθώς φαίνεται ότι καταργούνται οι οργανικές θέσεις των ΙΔΑΧ που έκαναν αίτηση για ΕΕΔΙΠ.Για τους λόγους αυτούς ερωτάται ο Υπουργός:
1. Πότε θα εκδοθούν οι νέες διαπιστωτικές πράξεις; Θα περιλαμβάνονται σε αυτές και οι καταργούμενοι κλάδοι;
2. Θα υπάρξει καινούργια ΚΥΑ προκειμένου να αντιστοιχηθεί με τη νέα διαπιστωτική πράξη όσο αναφορά στον αριθμό των διαθεσίμων και το χρόνο της διαθεσιμότητάς τους;
3. Θα μπορούν οι υπάλληλοι των καταργούμενων κλάδων να υποβάλουν αιτήσεις και σε ποιες κενές θέσεις του δημοσίου;
4. Θα ισχύσει η εξαγγελία του Υπουργού για ενδοϊδρυματική κινητικότητα και πως θα εφαρμοστεί; Αν θα ισχύσει γιατί καταργούνται οι οργανικές των ΙΔΑΧ που έκαναν αίτηση για ΕΕΔΙΠ; Πως θα προκύψουν οι κενές θέσεις ώστε οι υπάλληλοι σε κινητικότητα να μπορούν να γυρίσουν στο ίδρυμα;
5. Για ποιο λόγο η σύσταση του Οργανισμού έχει συνδεθεί με την κινητικότητα των διοικητικών υπαλλήλων, την στιγμή που τα Οργανογράμματα είναι αρμόδια να καθορίσουν τα κενά και τις ανάγκες των Ιδρυμάτων;

_____________________

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Κώστας Γαβράς: Ωμή αδιαφορία - απουσίαζε ο Ελληνας υπουργός Πολιτισμού στο Forum de Chaillot, με θέμα της συνάντησης, «Μέλλον του Πολιτισμού, μέλλον της Ευρώπης»

   ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ    



Από αυτή τη φωτογραφία (στη Le Monde) και τη συνάντηση απουσίαζε ο Ελληνας υπουργός Πολιτισμού. Θερμός χαιρετισμός Ολάντ - Γαβρά στo φόρουμ.

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ*

Οταν ο Κώστας Γαβράς διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε στη θέση της Ελλάδος ο υπουργός Πολιτισμού, «έμεινε κατάπληκτος». «Με ρώτησαν γιατί δεν ήρθε. Δεν γνώριζα». Προφανώς ο διεθνής σκηνοθέτης δεν είχε δει τη φωτογραφία στην οποία ο Πάνος Παναγιωτόπουλος παρεισφρέει ανάμεσα στον Μπαράκ Ομπάμα και την Ολγα Κεφαλογιάννη. Θα είχε καταλάβει ότι το καθήκον τον καλούσε στις ΗΠΑ και όχι στο Παρίσι, όπου στις 4 και 5 του μηνός, στο Theatre National de Chaillot, η υπουργός Πολιτισμού και Επικοινωνίας της Γαλλίας, Ορελί Φιλιπετί, συγκάλεσε το Forum de Chaillot, με τη συμμετοχή Ευρωπαίων ομολόγων της καθώς και διαπρεπών δημιουργών.

Τίτλος της συνάντησης, «Μέλλον του Πολιτισμού, μέλλον της Ευρώπης». Ματαίως οι, περίπου 20, υπουργοί Πολιτισμού της Ευρώπης, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, άλλοι επίσημοι (την τελευταία ημέρα παρέστη και μίλησε και ο Φρανσουά Ολάντ) ανέμεναν την εκπροσώπηση της προεδρεύουσας, αυτό το διάστημα, χώρας. Εμφανίστηκε βέβαια η γεν. γραμματέας Αθλητισμού (!) για να υπογράψει το προσύμφωνο συνεργασίας μεταξύ του Γαλλικού και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου για τη δημιουργία ενός χρηματοδοτικού μηχανισμού υποστήριξης (διμερούς ταμείου) συμπαραγωγών.

«Το θέμα του φόρουμ ήταν πολύ σοβαρό», εκτιμά ο Κ. Γαβράς σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του. «Για πρώτη φορά 20 υπουργοί συντονίζονται για να ζητήσουν να ψηφιστεί ένα καινούργιο νομοθετικό περιβάλλον για τον πολιτισμό από το επόμενο Ευρωκοινοβούλιο, που να προστατεύει την πολιτιστική πολυμορφία και τα πνευματικά δικαιώματα στην ψηφιακή εποχή». Πώς εισέπραξαν οι παρευρισκόμενοι την ελληνική αποχή υψηλόβαθμου επί του Πολιτισμού στελέχους; (Ούτε η γενική γραμματέας του ΥΠΠΟ μπορούσε καθώς φαίνεται...) 
Λίγο ενδιαφέρει η απάντηση, γιατί η ωμή αδιαφορία και η κενότητα έχουν ήδη καταγραφεί.Έντυπη

_______________
http://www.kathimerini.gr/761763/article/politismos/kinhmatografos/wmh-adiaforia